The Fantastic Two vs. The Not So Fantastic One! - Matt
| Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
HOODFSTUK 3: VRIEND OF VIJAND?
Disclaimer: De wereld van Harry Potter is niet van ons (waaronder Zweinstein en Zweinsveld in dit hoofdstuk), maar de karakters en de verhaallijn zijn wel van ons.
Dit hoofdstuk is geschreven door Matt en vervangt het eerdere korte hoofdstuk van Robin.
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
'Hé Voldje! Voldje, wakker worden,' Matt schudde Voldemort door elkaar, het enige antwoord dat hij kreeg was een zwakke kreun.
'Kom op zeg, mietje; het was maar een trap van 200 treden,’ vervolgde Matt terwijl hij naar de wasbak liep. Neuriënd vulde hij twee emmers met water; hij had geen blijvende schade ondervonden van zijn gevecht met Robert. De jongen was nog veel te zwak; al die training die hij hem had gegeven was nog niet genoeg geweest. ‘Jammer,’ dacht hij bij zichzelf, ’ik had wel wat meer tegenstand verwacht, hij had nog zelfs moeite met de huiselven.’ Lachend draaide hij de kraan dicht, dit kon nog best leuk worden.
PLENS! Matt had de emmer met water over Voldemort heen gegooid die nu proestend overeind kwam.
‘Waar was dat nou voor nodig,’ riep hij trillend.
‘Nou,’ zei Matt peinzend, ‘kijk, je werd maar steeds niet wakker en we hebben nog werk te doen.’ Hij pakte de tweede emmer…
PLENS!
‘Hé ik ben al wakker.’
‘Ja weet ik, maar die was omdat je zo stinkt.’
‘Ik stink helemaal niet!’
‘Nou dan was het omdat je lelijk bent.’
‘Ik ben helemaal niet lelijk!’
‘Ja, wat jij wilt…’
Na de noodzakelijke nederlaag van gisteren was het tijd om het tweede deel van het nieuwe plan in werking te stellen. Hij moest toegeven dat het een bittere teleurstelling was geweest toen Robert het nodig vond hem te verraden, maar nu hij er goed over nadacht was dat eigenlijk het beste dat had kunnen gebeuren. Hij zou nu zeker naar zijn vriendje toe rennen om hulp te vragen, dat zou wel eens een heleboel tijd kunnen schelen.
Hij pakte zijn horloge.
‘Ah, het is tijd.’
‘Tijd waarvoor?’ zei Voldemort.
‘Ben jij nog steeds hier? Moet je niet wat huiselven gaan onthoofden of zo, ze hebben tenslotte Robert laten ontkomen.’
‘Ja,’ mompelde Voldemort, ‘ja, zeker.’ En hij liep onzeker weg.
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
‘Robert, wat is er gebeurd!’ Robin hielp de gehavende man de grot binnen.
‘G-Geen t-t-t-tijd, moeten weg. Pak spullen, is niet veilig. Matt verraad…’
Verward pakte Robin zijn toverstok en liet al hun spullen in de hutkoffer verdwijnen, dit was duidelijk niet de tijd om vragen te stellen. Het was een vreemde opdracht omdat de grot zo was betoverd dat niemand het kon zien, laat staan erin komen, behalve aan degenen met de Gouden Smiley op hun arm: de leden van de Orde van The Fantastic One, maar hij had geleerd dat hij Robert blindelings kon vertrouwen, bovendien voorspelde ‘Matt’ en ‘verraad’ weinig goeds. Ze verdachten hem al enige tijd van duistere zaken en hij zag de stijl van Matt in de verwondingen van Robert.
Matt was erg subtiel in zijn spreuken, waardoor elke spreuk vol effect had; hij had zelfs enige spreuken zelf ontwikkeld, waaronder de non-verbale spreuk ‘Bladiebla!’ een spreuk die langzaam alle energie uit een mens trok. Voor zover hij wist kenden alleen Matt en hijzelf deze spreuk, dus tenzij iemand achter hun geheim was gekomen, had Matt zich tegen hun gekeerd.
‘Laat me je even helpen. Tergeo! Curencio! Tergeo! Crucio!’ Robert viel kermend van pijn op de grond.
‘Eh… Sorry daarvoor, haal die twee spreuken altijd door elkaar.’
‘G-geeft niet,’ maar na dat gezegd te hebben viel hij bewusteloos op de grond.
‘Goede timing zeg,’ zuchtte Robin en hij toverde een stretcher tevoorschijn. Het was duidelijk dat ze hier zo snel mogelijk weg moesten, waarom wist hij niet en waarheen wist hij ook niet. Geen plek in de wijde omgeving was nog veilig, vooral nu Matt niet meer aan hun kant stond. Toen Voldemort alleen regeerde was het al erg, maar toen waren Zweinstein en Zweinsveld tenminste nog veilig, maar daar had Matt vast al verandering in gebracht. Opeens wist hij het.
‘Eureka!’ riep hij.
‘Wat een blijheid zeg,’ een man kwam klappend de grot in, ‘applausje voor jezelf zou ik zeggen, maar wat jammer dat het een beetje te laat is.’
Robin slingerde Robert op zijn rug en probeerde te vluchten.
‘Petrificus Exemplus! Tsk, tsk, wat heb ik je nou geleerd. Keer nooit je rug naar je tegenstander toe.’
‘Wat moet je?’ zei Robin, die zijn verstijfde benen tevergeefs probeerde te bewegen.
‘Nou, nou, Robin; waar zijn je manieren, zeg dan op zijn minst “goedendag, hoe maakt u het, meester”. Zijn al die jaren van opvoeding dan echt verspild geweest?’
‘Wat moet je?’ herhaalde Robin.
‘Tja, wie zal het zeggen? Je zou zeggen dat ik je kwam vermoorden samen met die zielige vriend van je, maar dat is niet zo,’ zei Matt, die opeens vele jaren ouder leek bij het spreken van deze woorden. ‘Er is iets dat je moet weten, ik heb de goede kant niet verraden.’
‘Leugenaar, je hebt Robert bijna vermoord.’
‘Nou technisch gezien heb ik hem alleen maar getraind.’
‘Je weet net zo goed als ik dat ‘Bladiebla!’ dodelijk kan zijn en gezien de snelheid waarmee Robert zijn energie verliest heb je je niet ingehouden.’
‘Pratentere!’ Robert kwam weer bij bewustzijn, ‘Zo nu blij? Ik weet heus wel hoe sterk mijn spreuken zijn en bovendien heeft de nieuwe modificatie een beveiliging tegen totale leegloop van energie, wat je had kunnen weten. Ik heb het je niet zo lang geleden nog verteld, of lag je toen weer te slapen.
Robin werd rood, hij had de laatste ontmoetingen inderdaad wat minder opgelet dan normaal, maar dat kwam niet door een slaaptekort…
‘Gaat het al weer Robert?’ vroeg Matt bezorgd, ‘Er zijn een paar dingen die ik jullie moet vertellen. Leg hem maar op bed, hij heeft slaap nodig.’
‘Nou vertel maar op, zou ik zeggen, ik ben benieuwd naar je verklaring,’ zei Robin ongeduldig, hij vertrouwde de situatie nog steeds niet, maar iets binnen in hem zei hem dat het wel goed zat.
‘Nee.’
‘Hoe bedoel je, ‘nee’?” vroeg Robin verbaasd.
‘Je zult even moeten wachten tot Robert weer bij bewustzijn is, ik heb geen zin om alles twee keer te zeggen. Bovendien heb ik nu ook wel slaap, dus laten we het maar weer voor gezien houden voor vandaag.’
‘Geef me dan tenminste een bewijs dat ik je kan vertrouwen.’
‘De beste reden die ik je kan geven is dat ik jullie twee nog niet vermoord heb, maar morgen wordt alles duidelijk, dat verzeker ik je.’
| Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
