HP Headquarter » Fanfiction

Net als vroeger (Steadier Footing) - Matt
NET ALS DIT


Disclaimer: Geen van de karakters noch andere voorwerpen en plaatsen zijn van mij. Voor de duidelijkheid, die zijn van J.K. Rowling en Warner Bros. Het liedje is van Death Cab for Cutie (en is maar 20 seconden lang…). Het plot is wel van mij, dus niet stelen he ;)

De Engelse versie staat ook nog op deze site, zo gevonden.

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

It's gotten late and now I want to be alone
All of our friends were here, they all have gone home
And here I sit on the front porch watching the drunks stumble forth into the night
"You gave me a heart attack; I did not see you there. I thought you had disappeared so early away from here."
And this is the chance I never got to make a move.
But we just talk about the people we've met in the last 5 years.
And will remember them in ten more?
I let you bum a smoke, you quit this winter past.
I've tried twice before but like this, it just will not last.


*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Hij had nooit van feestjes gehouden en dit was geen uitzondering. Harry zat buiten, voor de deur; hij dacht na over zijn leven en hoe het toch zo’n enorme rotzooi was geworden. Zeven jaar geleden had hij Voldemort verslagen; toen hij nog op Zweinstein zat leek het allemaal zo gemakkelijk. Trouwen, de kinderen opvoeden en oud worden met de liefde van zijn leven. Ja, een familie was wat hij altijd al wilde en wat hij nog steeds wilde. Het leek toen allemaal zo makkelijk, maar hier zat hij dan, vijf van zijn beste jaren verspeeld zonder enig resultaat.

‘Mag ik erbij komen zitten, meneer Potter?’

Harry sprong geschrokken op, draaide zich snel om en keek opeens recht in het gezicht van zijn beste vriendin, of eerder ooit gewezen beste vriendin…

‘Hermelien! Laat me niet zo schrikken.’

‘Oi, kom op Harry, je bent de laatste tijd veel te gespannen.’

‘Wat verwacht je, duistere tovenaars achtervolgen is niet erg goed voor de zenuwen, denk je niet?

‘Blijkbaar niet kan ik je vertellen,’ ze lachte en Harry voelde de vergeten vlam weer oplaaien. Het was te laat en hij wist het, hij had zijn kans gehad.

‘Zo, wat heb jij de laatste tijd gedaan, ik heb je echt al in geen eeuwen meer gezien,’ vroeg hij, de conversatie gaande houdend; het moment niet willen verliezend.

‘Ach, je weet wel, reizen en zo. Niets speciaals, het is niet mijn schuld dat al mijn collega’s zo saai zijn dat je in slaap valt als zij lollig proberen te zijn. Fijn om weer een tijdje terug te komen, jullie allemaal weer even te ontmoeten en eindelijk wat echte lol hebben.

‘Dus je vond het feest wel leuk geloof ik.’

‘Ja, waarom zou ik het niet leuk vinden? Je hebt echt een hoop interessante vrienden, een beetje raar geef ik toe, maar aardig.’

Harry lachte, nog steeds dezelfde na al die jaren dacht hij bij zichzelf.

‘Zo, vertel me eens, waar heb je die Roger ontmoet? Als ik niet beter wist zou ik denken dat hij door een stel apen was opgevoed of zoiets.’

‘Ik zou niet verbaasd zijn als dat waar was,’ Harry lachte opnieuw, ‘het is echt een grappig verhaal. Ik was buiten voor de babywinkel aan het wachten op Ron en Loena en deze man – Roger – komt naar me toe en vraagt om een kwartje. Ik dacht, hij heeft het vast nodig voor sigaretten en ik gaf het aan hem zonder er verder aandacht aan te besteden; maar hij pakte het aan en gooide het zo met een boogje naar de overkant van de straat. Natuurlijk vroeg ik “Waarom deed je dat nou?” Hij keek me vreemd aan “Nou daar had ik gewoon zin in” “Had je opeens zin om een kwartje naar de overkant van de straat te gooien!?” “Nee, ik had zin om aan een vreemdeling een kwartje te vragen en het dan naar de overkant van de straat te gooien” “Mag ik vragen waarom?” “Natuurlijk mag dat…” “Ja…” “Wat?” “Waarom had je daar op eens zin in? “Geen idee mijnheer, gewoon een gevoel denk ik.” Hermelien lachte nu ook.

‘Hij kon het zeker wel goed vinden met Loena, of niet?’

‘Ja zeg dat wel, ik kan hun conversaties absoluut niet volgen, iets over Prunkslakken en Giddlenoirs – nou je weet wel.’

‘Nou, ik ken wél Snorkaks en Snurgels, maar deze zijn nieuw voor mij.’

‘Weet je, ik heb dit gemist; praten over complete onzin, ik zou gewoon weer eens terug willen naar de goede oude tijd, wat jij?’

‘Ooit erover gedacht om het ‘maak je eigen tijdverdrijver’ pakket te kopen bij de Tovertweeling Topfopshop? Het werkt echt, alleen maar niet op de manier die je wilt.’

‘Ja, ze hebben me ooit de testversie gegeven en ik mocht fijn de laatste momenten van mijn relatie met Ginny herbeleven.’

‘Je klinkt alsof dat het ergste was dat kon gebeuren; ik dacht dat jullie samen tot de overeenstemming waren gekomen dat jullie niet bij elkaar pasten.’

‘Euh, ja zo zou je het kunnen noemen, maar dat neemt niet weg dat we alsnog een enorme ruzie hadden aan het eind, met als resultaat een Vleervledder Vloek in mijn gezicht.’

‘Oh, arme jongen.’

‘Hé niet zo sarcastisch.’

‘Iemand moest het doen. Je bent veel te serieus deze dagen, om eerlijk te zijn lijk je een beetje te rustig.

‘Hmm…’

‘Wat valt er te hmm’en? Nooit gedacht dat je zo’n grote liefhebber van denken was.’

‘Hmm… Hé! Was dat en belediging?’

‘En wat als het een belediging was? Wat was je van plan ertegen te gaan doen?’

‘Ga niet te ver, ik zou het jammer vinden je mooie gezichtje onder de tentakels te zien.’

‘Ha, probeer het maar. Maar echt, vertel me, waardoor liet je je gedachten afdwalen van dit mooie gezichtje?’

Het was zo makkelijk om het nu te doen, om haar te vertellen wat hij voor haar voelde. Het feit dat zijn gedachten steeds afdwaalden naar haar, zelfs nadat hij haar maandenlang niet meer gezien had; het feit dat hij moeite had om in slaap te komen, omdat hij haar aan zijn zijde nodig had; het feit dat hij geen seconde langer zonder haar kon leven. Het was een kans die hij niet mocht verspelen; kon hij het, wat zou ze zeggen? Dezelfde vragen, elke keer weer, dezelfde angsten, de angst dat ze voor altijd weg zou gaan en haar nooit aan zijn zijde hebben, het was te veel voor hem. Nerveus pakte hij zijn sigaretten. Hij stak er een aan en staarde naar de straat in een stil conflict met zichzelf.

‘Je rookt nog steeds zie ik.’

‘Ja, wil je er een?’ antwoordde hij schaapachtig, zichzelf voor zijn kop slaand dat hij er haar niet meteen een had aangeboden. Wat was er gebeurd met de man die altijd eerst aan anderen dacht en dan pas aan zichzelf? Hij wist dat hij veranderd was, het waren de kleine dingen die hem dat deden inzien, maar hij wist het. Hij was harder geworden, misschien uit noodzaak voor zijn baan of misschien omdat hij boos was op zichzelf omdat hij niet het leven had dat hij zo graag wilde.

‘Nee bedankt, ik ben net maar gestopt, slecht voor mijn gezondheid enzo.’

‘Ja, je hebt gelijk. Ik heb het ook een paar keer geprobeerd, maar het mocht niet zo zijn.’

Net als dit…




Geef commentaar | Lees commentaar (0)
Geef commentaar
Naam
Email
Review


Je browser ondersteunt geen javascript, schakel javascript in of installeer een browser die wel javascript ondersteunt om de pagina goed te kunnen bekijken